Recensie: Don’t Look Up
Don’t Look Up
De film met de sterrencast heeft een wisselende ontvangst op internet. Als je een platte rampenfilm verwacht kom je bedrogen uit. Als je denkt dat je bij deze film van je stoel valt van het lachen, ga je ook geen 5 sterren geven. Deze film laat zich niet in hokjes plaatsen en de manier waarop de film maatschappijkritiek verpakt is een uiterst originele maar ook indringende.
Het verhaal is simpel. Een studente astrologie ontdekt een meteoriet ter grootte van de Mount Everest die met een duizelingwekkende vaart op de aarde af dendert. De inslag die onontkoombaar lijkt zal een impact hebben die het leven zoals we dat kennen zal wegvagen. Kate Dibiasky (Jennifer Lawrence) maakt samen met haar slonzige, nerveuze professor Randall Mindy (Leonardo di Caprio) nauwkeurige berekeningen waaruit blijkt dat de inslag een half jaar na ontdekking zal plaatsvinden. Het zou het begin kunnen zijn van een standaard rampenfilm waarin een held wordt opgetrommeld die eigenhandig de komeet uit de baan duwt maar niets is minder waar. Op hun zoektocht naar erkenning van de naderende ramp stuiten de twee keihard op een teken van de tijd. De president (gespeeld door Meryl Streep) is onder invloed van haar chief of staf -tevens haar door en door verwende zoon - totaal niet geïnteresseerd tenzij het stemmen kan opleveren. Die chief of staf maakt met zijn totale desinteresse in het echte probleem in een hele korte scene duidelijk wat er mis is met onze maatschappij. Vlak voor de naderende inslag bidt hij voor spullen zoals appartementen en horloges. De tragiek wil dat hij op dat moment in de steek gelaten is door zijn moeder en president die zich samen met een soort kruising tussen Steve Jobs en Mark Zuckerberg uit de voeten heeft gemaakt door in een ruimteschip de aarde te verlaten.
Tussen de professor en de studente ontstaat na de ontdekking een breuk. Waar de ziekelijke en nerveuze professor zijn kans schoon ziet om een ware mediaheld te worden, blijft Kate Dibiasky principieel in haar waarschuwingen aan het publiek over het naderende onheil. Ze moet dit bekopen met een arrestatie en een verbanning. Professor Mindy viert ondertussen het leven van een celebrity (briljant is de aanduiding die hij in de media krijgt: AILTF, oftewel ‘the astronomist i like to fuck). Samen met een verveelde en bijzonder verwende talkshow hostess gespeeld door Cate Blanchet leeft hij enkele maanden het leven zonder naar boven te kijken. Hij geniet zichtbaar van zijn sterrenstatus en vergeet zijn familie die thuis op hem zit te wachten.
Het plan van de wetenschappers om de meteoriet uit zijn baan te drukken verliest het uiteindelijk van de hebzucht. De meteoriet blijkt vol zeldzame metalen te zitten en de superrijke techbaas stelt een operatie voor waarmee de meteoriet in stukken kan worden geblazen. Die kleinere stukken zullen er wel voor zorgen dat niet al het leven op aarde in een klap weggeblazen wordt. De schade die de kleinere inslagen zullen gaan hebben nemen ze op de koop toe want de metalen die in de meteoriet zitten moeten hoe dan ook gewonnen kunnen worden. Het doldrieste plan wordt verkocht onder de noemer dat de meteoriet en haar metalen een kans zijn voor de mensheid. Uiteraard mislukt dit plan maar het zorgt wel voor een schisma in de samenleving. De ‘look-uppers’ staan uiteindelijk recht tegenover de ‘don’t look uppers’.
Don’t look up laat in een bijzondere mengeling van humor drama en actie zien waar de mensheid is aangeland. Het is een grote metafoor waarin grote tegenstellingen en grote thema’s van deze tijd worden behandeld. Rijk versus arm, de waanzin van de politiek en de waanzin van de sociale media waarin een relatiebreuk tussen twee youtubers interessanter wordt gevonden dan een naderend onheil dat de hele mensheid zal wegvagen. De film laat vooral zien dat de mensheid zodanig gecorrumpeerd is door geld, spullen, roem en politiek en dat dit zo verslavend voor de mensen is dat ze de ogen liever sluiten voor elk naderend onheil als dit politiek of publicitair niet handig uitkomt. Het moet wel gezellig en oppervlakkig blijven is het motto van de media. De paralellen met de huidige problemen zijn makkelijk te trekken. Als je dieper kijkt dan de eerste laag van de film is het perfect verpakte maatschappijkritiek. Elke politicus, elke superrijke maar ook elke bezorgde burger zou deze film minstens een paar keer moeten gaan kijken. De stand van de mensheid wordt perfect blootgelegd. Een onmisbaar politiek document.
10.
