Dexter, New Blood

Niets is wat het lijkt, Dexter Morgan is ontmaskerd

Een lieflijk tafereel

[pas op, bevat spoilers]

De afgelopen 15 jaar heb ik de eerste 8 seizoenen van Dexter gebinged, meerdere malen. Ik kon maar geen genoeg krijgen van de griezelige nerd. De sul die overdag extreem vriendelijk was en in de nacht veranderde in een zeer vindingrijk roofdier. Het meest bijzonder aan Dexter vond ik de rol die hij speelde van de man die de rol speelt. Niemand kende hem en zijn rollenspel naar zijn naasten toe was soms ronduit pijnlijk. Vooral in die scénes waarin hij in voice-over vertelde wat hij echt dacht op dat moment. Zijn gedrag en zijn echte intenties liepen altijd uiteen en in dat opzicht was Dexter een perfect voorbeeld van het feit dat we anderen nooit echt kunnen kennen, hoe vertrouwd we ook met ze zijn. Een griezelige gedachte en een griezelig uitgangspunt.

 

Ondanks de verschrikkelijke manier waarop hij eigen rechter speelde hield je sympathie voor hem. Het uitgangspunt was natuurlijk ook briljant: aangezien Dexter alleen maar ‘bad guys’ vermoordde (overigens bijna alleen maar mannen. 1 keer een echtpaar en de enige vrouw die solo op zijn tafel kwam bleef gespaard en werd later zijn grote liefde), bleef je gevoelsmatig aan zijn kant staan, hoe griezelig zijn methoden ook waren en hoe moreel verwerpelijk de code ook was die hij als leidraad hanteerde om zijn verslaving te voeden. Voor elke gruweldaad had hij een rechtvaardiging. Je ging zelfs aan zijn kant staan als hij onschuldige mensen vermoordde, zoals sergeant James Doakes. Het goede werk dat Dexter deed door de straten van Miami te zuiveren van moordenaars en verkrachters rechtvaardigde immers alle middelen. De serie speelde op een rare manier met je hoofd. Het idee van goed en fout kwam op de helling te staan.

 

Naarmate de serie vorderde werd de karakterontwikkeling sterker. In de eerste seizoenen was het nog vrij plat, maar de zieke liefde tussen Dexter en zijn stiefzus, het heftige privéleven van Batista en la Guerta, de ontwikkeling van Debra als personage van vuilbekkende zedenagente tot een neurotische maar briljante ‘captain’.; je ging van ze houden, van allemaal en zelfs en misschien wel vooral van Dexter. Het slot van seizoen 8 was voor velen teleurstellend. Dexter haalde Debra uit het ziekenhuis, die daar in coma in het ziekenhuis lag na beschoten te zijn. Hij voer zijn boot, met Debra op de achterbank, de zee op en gaf Debra een zeemansgraf waarna hij de ‘slice of life’ het oog van de storm in stuurde. Het enige dat terug werd gevonden was het naambordje van de boot. Dat was een waardig einde geweest, ware het niet dat de makers het nodig vonden het einde toch open te laten. In een allerlaatste scène vinden we onze nerd terug in een houthakkerhuisje ergens in een besneeuwd bos, met baard en al. Dit open einde voelde niet goed voor de vele liefhebbers die 8 jaar lang met alle prachtige personages en verhaallijnen hebben meegeleefd. In de jaren na het laatste seizoen (dat dus het voorlaatste seizoen zou blijken te zijn) is er erg veel gespeculeerd op een mogelijk vervolg. Het was een diep gekoesterde wens van de serie-gemeenschap dat Dexter nog een keer zou terugkeren om het verhaal echt af te maken. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen bekend werd dat Michael C. Hall nog een keer in de huid van onze favoriete seriemoordenaar zou kruipen.

 

Het aller- allerlaatste seizoen telt 10 afleveringen en speelt in het fictieve plaatsje Iron Lake dat ergens boven New York gesitueerd moet worden. Aangezien de kerstverlichting nagenoeg de hele serie brandt en het constant sneeuwt moet het verhaal zich afspelen in relatief korte tijd. Enkele weken schat ik in. Dexter heeft zich onder de naam Jim Lindsey gevestigd in dit rustige dorp. Hij woont in een wat afgelegen houten cabin (dezelfde als waarin hij in het einde van seizoen 8 opduikt?). Hij heeft zijn rol van charmante nerd weer perfect onder controle. Met zijn innemende glimlach en hulpvaardigheid is hij een graag geziene gast in het dorp waar hij werk heeft als verkoper in een winkel met, hoe verzin je het, jagers- en vissersbenodigdheden zoals messen en geweren. Hij heeft ook weer een vriendin gevonden. De plaatselijke politiechef Angela is dit keer gevallen voor de gespeelde charmes van het gevoelloze monster. Het leven gaat zijn gangetje daar in Iron Lake. Dexter lijkt zijn dark passenger aardig onder controle te hebben totdat hij ruzie krijgt met een verwende zoon van een plaatselijke rijke ondernemer. De eerste moord in jaren is weer een feit, ook al is het eigenlijk een ongelukje.

 

Schijnbaar uit het niets duikt vervolgens zijn verlaten zoon Harrison op en ontstaat er een mooie en goed uitgewerkte verhaallijn waarin de vader en zijn verloren zoon elkaar met vallen en opstaan lijken te vinden. De voice-over die de innerlijke strijd van Dexter weergeeft, gecoacht door Debra in de rol van Harry, maakt deze verhaallijn sterk en zeer geloofwaardig. Uiteraard is er ook weer een plaatselijke griezel die heel veel jonge vrouwen blijkt te hebben vermoord. Het is ditmaal de vader van de verwende zoon die Dexter eerder heeft vermoord. Na een kat- en muisspel gaat deze man gaat er uiteraard ook aan op de ouderwetse Dexter manier: hij belandt uiteindelijk bij Dexter op de tafel en krijgt op rituele wijze het mes tussen zijn ribben. De zucht, het genot van het moorden; de vroege Dexter herleeft in deze scéne. Zijn neigingen (urges) zijn niet veranderd, zijn modus operandi is ook niet veranderd maar zijn omstandigheden zijn dramatisch veranderd. Het grote verschil is nu zijn zoon en zijn innerlijke criticus (Debra) die hem constant lastigvalt met twijfels over zijn vaderschap. Hij neemt Harrison in vertrouwen over zijn achtergrond omdat hij denkt (of wenst) dat zijn zoon dezelfde neigingen heeft als hijzelf heeft.

 

Op de achtergrond speelt nog een constant voelbare dreiging. Dexters vriendin komt langzaam maar zeker achter zijn ware identiteit en daarmee ook achter zijn ware aard. Ze heeft contact met Angel Batista en ze ontmaskert onze sympathieke wreker uiteindelijk als de Bay Harbor Butcher. Met Batista onderweg naar Iron Lake weet Dexter met een list (en uiteraard een moord) te ontsnappen uit het politiebureau waar hij inmiddels in bewaring is genomen voor de moord op de verwende zoon van de ondernemer. Hij ontmoet Harrison in het bos voor de allerlaatste scène en wil met hem samen vluchten. En daar gebeurt het, de allerlaatste scène waar we al die jaren op gewacht hebben. Tot op het laatste moment blijft het spannend en ik ga hier nu niet verklappen hoe het afloopt. Wat ik wel kwijt wil is dat in die laatste 10 seconden van de scene in het bos mijn hele beeld over Dexter 180 graden gekanteld heeft. Wat in al die jaren en al die afleveringen niemand gelukt is, lukt Harrison daar in het bos. Hij ontmaskert zijn vader. Niet als misdadiger, dat was al vaker gebeurd, maar als gevoelloos en gewetenloos mens. Als zielenpiet ook die zijn gruwelijke verslaving op zijn zoon wil overbrengen omdat hij dan het gevoel heeft niet alleen te zijn in de wereld. In die laatste seconden blijkt Dexter een laf en waardeloos mens te zijn. Met terugwerkende kracht zit er werkelijk niets bewonderenswaardigs meer aan de wijze waarop hij al die moorden rechtvaardigde en vloeit alle sympathie voor deze moordenaar weg als bloed in de sneeuw.

 

Het is een waardig einde van de serie. Met terugwerkende kracht begrijp je de tragiek, de eenzaamheid en de ernstige stoornis van het personage waar we zo van genoten hebben. De acteerprestaties zijn weer top, de casting is top en de situering in een besneeuwd slaapstadje blijkt ook briljant uit te werken. De tegenstelling van het besneeuwde en bedrukkende stadje met het grote, zonnige en bruisende Miami had niet groter kunnen zijn en dit pakt wonderwel goed uit. Juist door de kleine, beklemmende setting van dit verhaal kunnen we ons ten volle concentreren op het ware karakter van de pathologische leugenaar die Dexter eigenlijk is. Het enige zwakke punt aan de serie is de wijze waarop Dexter de lijken verbrandt in een oven van het plaatselijke crematorium. Dit is ongeloofwaardig maar bij gebrek aan een boot en kennelijk bij gebrek aan ligging aan het water, vergeven we dit maar. Het weerzien is groots en als je een slag dieper durft te kijken begin je met terugwerkende kracht te twijfelen aan je eigen beoordelingsvermogen ten tijde van de eerste 8 seizoenen. Dat is wat de serie ons leert: je kan eigenlijk niemand echt kennen en niets is wat het lijkt.

 

9

Volgende
Volgende

About a Boy, een podcast-portret van Poetin